نام انگلیسی POM: Polyoxymethylene ، به اختصار polyoxymethylene. نام علمی پلی اکسی متیلن پلی اکسی متیلن (POM) است که با نام های سایگانگ و ترانه نیز شناخته می شود. با پلیمریزاسیون فرمالدئید به عنوان مواد اولیه بدست می آید. POM-H (هموپلیمر پلی اکسی متیلن) و POM-K (کوپلیمر پلی اکسی متیلن) پلاستیک های مهندسی ترموپلاستیک با چگالی بالا و بلورینگی بالا هستند. دارای خواص فیزیکی ، مکانیکی و شیمیایی خوب ، به ویژه مقاومت در برابر اصطکاک عالی است.
پلیوکسی متیلن یک پلیمر خطی بدون زنجیره جانبی ، چگالی بالا و بلورینگی بالا است و دارای خواص جامع عالی است. پلیوکسی متیلن یک ماده سخت و متراکم با سطحی صاف و براق ، زرد روشن یا سفید است و می تواند برای مدت طولانی در محدوده دمایی -40-100 درجه سانتی گراد استفاده شود. مقاومت در برابر سایش و روانکاری آن نیز نسبت به اکثر پلاستیک های مهندسی برتری دارد و از مقاومت خوبی در برابر روغن و پراکسید برخوردار است. نسبت به اسیدها ، قلیاهای قوی و اشعه ماوراء بنفش نور ماه بسیار تحمل نمی کند. پلی اکسی متیلن دارای استحکام کششی 70 مگاپاسکال بر مکعب ، جذب آب کم ، ابعاد پایدار و براق است. این خواص بهتر از نایلون است. پلی اکسی متیلن یک رزین بسیار کریستالی است که در بین رزین های ترموپلاستیک سخت ترین است. دارای مقاومت حرارتی بالا ، مقاومت خمشی ، مقاومت در برابر خستگی و مقاومت در برابر سایش و خواص الکتریکی است. POM یک پلاستیک کریستالی با نقطه ذوب آشکار است. پس از رسیدن به نقطه ذوب ، ویسکوزیته مذاب به سرعت کاهش می یابد. وقتی دما از حد معینی فراتر رود یا مذاب برای مدت طولانی گرم شود ، باعث تجزیه می شود. POM خواص جامع خوبی دارد. این سخت ترین در بین ترموپلاستیک ها است. این یکی از مواد پلاستیکی است که خواص مکانیکی آن نزدیک به فلز است. استحکام کششی ، استحکام خمش ، استحکام خستگی ، مقاومت در برابر سایش و خواص الکتریکی همه بسیار خوب است ، می تواند برای مدت طولانی بین -40 تا 100 درجه استفاده شود. با توجه به ساختار زنجیره مولکولی مختلف ، پلی اکسی متیلن را می توان به هموپلیوکسی متیلن و کوپلیوکسی متیلن تقسیم کرد. اولی دارای چگالی ، بلورینگی و نقطه ذوب بالا است ، اما دارای ثبات حرارتی ضعیف ، دمای پردازش محدود (10 درجه) و ثبات کمی کمتر در برابر اسید است. دومی دارای چگالی ، بلورینگی و نقطه ذوب پایین است ، اما از پایداری حرارتی خوبی برخوردار است ، تجزیه آن آسان نیست و دمای پردازش وسیعی (50 درجه) دارد. معایب آن عبارتند از: خوردگی توسط اسید قوی ، مقاومت در برابر آب و هوا ، چسبندگی ضعیف ، تجزیه حرارتی نزدیک و دمای نرم کننده و شاخص محدود اکسیژن پایین. آنها به طور گسترده ای در صنعت خودرو ، لوازم الکترونیکی ، تجهیزات مکانیکی و غیره استفاده می شوند. همچنین می توان از آنها به عنوان شیر آب ، پنجره قاب و حوضچه استفاده کرد.
